Federico Garcia Lorca -Ֆեդերիկո Գարսիա Լորկա

This time let's read Federico Garcia Lorca in Armenian and English, the armenian translation is just fantastic. And of course S. Dali's painting of the invisible Afghan with the apparition on the beach of face of Garcia Lorca in the form of fruit dish with three figs as a surrealistic view of the poet full of symbols.

Գիշերային մեղեդի

Մեռած տերևներն

ինձ ահ են բերում,

ահը դաշտերի

ցողերով լցված:

Կքնեմ հիմա,

ու թե չարթնացնես,

սիրտս քո կողքին

կգտնես սառած:

Այն ով է, սերն է

իր հեռվից կանչում,

սեր իմ, քամին է

դուրսը հառաչում:

Մանյակները քո

հյուսել եմ լույսից,

ինձ ուր ես լքում

այս ճամփից առաջ.

թե գնաս, պիտի

թռչնակն իմ լացի,

գինի չդառնա

խաղողս կանաչ:

Այն ով է, սերն է

իր հեռվից կանչում,

սեր իմ, քամին է

դուրսը հառաչում:

Դու չես իմանա, ձյունե իմ թիթեռ,

քեզ է երազվում

լուսայգն իմ արթուն,

երբ անձրևն այսպես

թափվում է անվերջ,

և չոր ճյուղերից

բներն են կաթում:

Այն ով է, սերն է

իր հեռվից կանչում,

սեր իմ, քամին է

դուրսը հառաչում:

Բախում

Ոչ դու, ոչ էլ ես

չենք ուզում արդեն

հանդիպել իրար:

Դու... արդեն գիտես, թե ինչի համար:

Այնքան անդարձ եմ սիրել ես նրան:

Դու առաջ գնա քո նույն կածանով:

Իմ ձեռնափերին

դեռ հին մեխերի

վերքերն են նվում:

Տեսնում ես, ոնց եմ

ես արնաքամվում:

Էլ ետ մի նայիր,

գնա դանդաղ ու

Սուրբ Կաետանին

աղոթիր ինձ պես,

որ էլ չենք ուզում

հանդիպել իրար

ոչ դու, ոչ էլ ես:

Հրաժեշտ

Երբ ես մեռնեմ,

բացեք դուռը պատշգամբիս:

Նարինջներ է տղան ուտում:

(Տեսնում եմ իմ պատշգամբից):

Հնձվորն է իր արտը հնձում

(Զգում եմ իմ պատշգամբից):

Երբ ես մեռնեմ,

բացեք դուռը պատշգամբիս:

Farewell

 If I am dying,  

leave the balcony open.  

The child is eating an orange. 

(From my balcony, I see him.)   

The reaper is reaping the barley. 

 (From my balcony, I hear him.)  

 If I am dying,  leave the balcony open.

   
Tune of first desire
In the green morning I wanted to be a heart. 
A heart.  
And in the ripe evening  I wanted to be a nightingale. 
A nightingale.   
(Soul,   turn orange-colored.   
Soul,   turn into the color of love.)  
 In the vivid morning  I wanted to be myself.  
A heart.   
And at the evening's end   I wanted to be my voice.   
A nightingale.   
Soul,   turn orange-colored.   
Soul,   turn into the color of love.       
                    

Դելիա Ելենա Սան-Մարկո- Delia Elena San-Marco

Have discovered Jorge Luis Borges recently. Am so impressed and touched by the works, that's why wanted this time to post one of his stories from the Dreamtigers.

Իրար հրաժեշտ տվեցինք Օնսեի խաչմերուկներից մեկում:

Դիմացի մայթից նորից նայեցի ձեզ. դուք էլ էիք շրջվել և ձեռքով ցտեսություն ասացիք:

Երեկոյան ժամը հինգն էր, մեր միջև անցնում էր ավտոմեքենաներից և մարդկանցից բաղկացած մի ամբողջ գետ. ինչպես իմանայի, որ այդ գետը տխուր Աքերոնն էր` անհաղթահարելին:

Այլևս իրար չտեսանք, իսկ մի տարի անց դուք արդեն վախճանվել էիք:

Իսկ հիմա ես որոնում եմ այդ հուշը և նայում եմ ձեզ ու մտածում, որ դուք կեղծում էիք, և որ հասարակ այդ հրաժեշտի տակ քողարկված էր անսահման բաժանումը:

Երեկ երեկոյան ընթրելուց հետո տնից դուրս չեկա, և այս ամբողջն հասկանալու համար վերընթերցեցի իր ուսուցչի շուրթերին դրած Պլատոնի վերջին դասը: Կարդացի` երբ մարմինը մեռնում է, հոգին կարող է հեռանալ:

Իսկ հիմա չգիտեմ, թե ճշմարտությունը որտեղ է, հետագա չոր մեկնաբանության, թե անմեղ հրաժեշտի մեջ:

Քանի որ, եթե ճիշտ է, թե հոգիները չեն մեռնում, ուրեմն չափազանց լավ է և այն, որ նրանց հրաժեշտը ընդգծված չի լինում:

Ցտեսություն ասել, նշանակում է բաժանումը ժխտել, այսինքն` այսօր բաժանվել խաղանք, բայց վաղն անպայման կտեսնվենք: Թեև իրենք իրենցով պատահական ու անցողիկ համարեն, մարդիկ ցտեսությունը հնարել են գիտակցելով, որ իրենք ինչ-որ ձևով անմահ են:

Դելիա, օրերից մի օր, չգիտեմ թե որ ափերին, մենք մեզ կհարցնենք, թե արդյոք ինչ-որ ժամանակ, ինչ-որ հարթավայրի կորած մի քաղաքում մենք` Բորխեսն ու Դելիան ենք եղել, թե ոչ:

Բորխես Խ.Լ.

We said goodbye at the corner of the Plaza del Once . From the other sidwalk I turned to look back; you too had turned, and you waved goodbye to me.
A river of vehicles and people were flowing between us. It was five o'clock on an ordinary afternoon. How was I to know that that river was Acheron the doleful, the insuperable?
We did not see each other again, and a year later you were dead.
And now I seek out that memory and look at it, and I think it was false, and that behind that trivial farewell was infinite separation.
Last night I stayed in after dinner and reread, in order to understand those things, the last teachings Plato put in his master's mouth. I read that the soul may escape when the flesh dies.
And now I do not know whether the truth is in the ominous subsequent interpretation, or in the unsuspecting farewell.
For if souls do not die, it is right that we should not make much of saying goodbye.
To say goodbye to each other is to deny separation. It is like saying "today we play at separating, but we will see each other tomorrow". Man invented farewell because he somehow knows that he is immortal, even though he may seem gratuitous and ephemeral.
Sometime, Delia, we will take up again - beside that river? - this uncertain dialogue, and we will ask each other if ever, in a city on a lost plain, we were Borges and Delia.

Borges J.L.

The Bridge

Wanted to post one of my most favorite short stories of Franz Kafka called The Bridge. May seem a bit surreal, but so perfectly expresses the feelings and perceptions that are not strange to me and to a lot of people I guess! And of course Carl Köhler's woodblock print of F. Kafka that says a lot about the great master of literature of the XX century!

I was stiff and cold, I was a bridge, I lay across an abyss. My toes dug deep on one side, my hands on the other, I had sunk my teeth into crumbling clay. The tails of my coat fluttered at my sides. The icy trout stream roared below me. No tourist strayed to these rugged heights, the bridge was not yet marked on any map. Thus I lay and waited; I had to wait. Without collapsing, no bridge , once erected, can cease to be a bridge. Once, toward evening, whether it was first or thousandth I cannot tell, my thoughts were always confused and always going round in circles-towards evening in the summer, with the roar of the stream now deeper, I heard human footsteps. Come to me, to me. Stretch yourself bridge, prepare yourself, girder without rail, bear the one entrusted to you, steady unobtrusively his uncertain steps, but if he stubbles, show your mettle and like a mountain god hurl him to the other side. He came, he tapped me with the iron spike of his stick, with which he then lifted my coat-tails and folded them about me, he plunged his spike into my bushy hair and let it rest there for quite some time, doubtlessly gazing all around him. But then - I was just following him in reverie over mountain and valley- he jumped with both feet onto the middle of my body. I shuddered with wild pain, utterly uncomprehending. Who was it? A child? A gymnast? A daredevil? A suicide? A tempter? An annihilator? And I turned over to look at him. A bridge turns over! I had not yet fully turned, when I began to fall; I fell and in a moment I was ripped apart and impaled on the sharp stones that had always gazed so peacefully up at me out of the raging waters.

Franz Kafka

Translated by Richard Stokes