The night dies every morning

but she laughs at the day after all.

You must hide the sun from her,

I got through, but I'am still here.

I was looking for joy, your treasure,

you cried for me and I forgot you after all,

I did find nothing, but love

I got through, come and find me.

Minutes, hours, days, weeks

passing by but you have to wait.

If a door opens in the distance

got through, come and follow me!

J. Morrison

Анне Ахматовой

Узкий, нерусский стан-

Над фолиантами.

Шаль из турецких стран

Пала, как мантия.

Вас передашь одной

Ломаной черной линией.

Холод- в весельи, зной-

В Вашем унынии.

Вся Ваша жизнь-озноб,

И завершится - чем она?

Облачный-темен-лоб

Юного демона.

Каждого из земных

Вам заиграть-безделица!

И безоружный стих

В сердце нам целится.

В утренний сонный час,

-Кажется, четветь пятого,-

Я полюбила Вас,

Анна Ахматова.

Марина Цветаева

Желтая Роза

Ни этой, ни следующей ночью знаменитый Джамбаттиста Марино, устами единодушной Молвы (использую его любимый образ) провозглашенный новым Гомером и новым Дантом, не умер, но происшедшее тодга недвижное и беззвучное событие и впрямь осталось в его жизни последним. Увенчанный годами и славой человек умирал на просторной испанской кровати с резными колонками. Легко вообразить в нескольких шагах безмятежный, выходящий на закат балкон, а под ним-мрамор и лавры сада, двоящего уступы террас в квадратной воде. Женская рука поставила в бокал желтую розу; лежащий пробормотал неизбежные и, признаться, уже поднадоевшие ему строки:

Багрянец сада, украшенье луга,

сокровище весны, зрачок апреля...

И вдруг его озарило. Марино увидел розу, какой ее видел в раю Адам, и понял, что она жива собственной вечностью, а не нашими словами, что ее можно напомнить или назвать, но не суждено выразить и что возвышенные и горделивые тома, мреющие в углу комнаты золотым полумраком, вовсе не зеркало мира (как он тщеславно воображал), а просто еще одна из его подробностей.

Прозрение настигло Марино на пороге смерти, и как знать-обошло ли оно Гомера и Данте?

Ամեն ինչ վաղուց է ասված,

Խղճուկ երկու տողս կրկնության,

Չի հավակնում լինել հնչած,

Հոգու խորքից գրված:

Հարցն է սակայն հուզում միակ,

-Ի՞նչ եմ անում ես այստեղ, ու ՞ր եմ գնում,

Սեր իմ, կեսգիշերվա այս մթում,

Բաց երկնագույն մեղեդին է այն հնչում:

Ձայն տամ նրան,

Կշշնջա- ոչինչ չի կորում,

Ամենը վաղուց է ապրված:

Բայց եթե այդպես,

Ապա միգուցե չի էլ ծնվու ՞մ.

Այն ինչ կա, միշտ եղել է ու կլինի,

Եվ կեսգիշերվա այս խավարում,

Այն նույն մեղեդին է դեռ հնչում:

Սահմանին կանգնած` չգիտեմ, թե ո ՞ր կողմ նայեմ, ու ՞ր գնամ,

Թե հրեն, հունը տեսնեմ այն մաշված,

Որ թվում է անցավ ու բթացած:

Ամեն ինչ վաղուց է գրված,

Ու հիշողության կայծի նման

Ամեն անգամ կծակի, երբ

Կեսգիշերվա լուռ խորքում,

Հանկարծ կլսեմ մեղեդին` բաց երկնագույն:

Անցնում են օրեր` դանդաղ ու արագ,

Հիշում եմ ես ու չեմ հիշում,

Ասում են, թե սա էլ է անցնելու,

Բայց կարոտի ցավից ծնված`

Կրկին անգամ հարցն է հնչում,

-Ի ՞նչ եմ անում ես այստեղ, ու ՞ր եմ գնում,

Սեր իմ, կեսգիշերվա խոր մթում

Արդյո ՞ք այն երկնագույն մեղեդին է դեռ հնչում:

Ջ. Արկիմբոլդոն և մրգերով արքան

Ջուզեպպե Արկիմբոլդոն (1527 – 1593) իտալացի նկարիչ էր, ով հայտնի էր իր կրեատիվ դիմանկարներով, որոնք պատկերում էր ամբողջապես մրգերի, բանջարեղենների, ծաղիկների, ձկների և գրքերի օգնությամբ, այսինքն նա կտավի վրա այնպիսի դասավորվածությամբ էր նկարում այդ առարկաները, որ նրանք ստանում էին դիմանկարների տեսք:

Թեև Արկիմբոլդոյի կրոնական թեմաների աշխատաքները մոռացվել են ժամանակի ընթացքում, սակայն նրա տարօրինակ և յուրահատուկ դիմանկարները մինչ օրս էլ հիացմունք են պատճառում:

Արկիմբոլդոյի յուրատիպ աշխատանքները հայտնաբերվել են 20-իդ դարի սկզբին, այնպիսի սուրեալիստ նկարիչների կողմից, ինչպիսիններից էր Սալվադոր Դալին: Ցուցահանդեսը կոչվեց Արկիմբոլդոյի էֆեկտ, որը տեղի ունեցավ Պալացա Գրասիում (Վենետիկ 1987):

Արկիմբոլդոյի եզակի ստեղծարար ոճը մեծ ազդեցություն ունեցավ մի շարք նկարիչների համար և մինչ օրս էլ հիացնում է իր յուրատիպությամբ, սուրեալ երևակայությամբ և բարձր կրեատիվությամբ:

И, Бродский- Около океана, при свете свечи...

Около океана, при свете свечи; вокруг
поле, заросшее клевером, щавелем и люцерной.
Ввечеру у тела, точно у Шивы, рук,
дотянуться желающих до бесценной.
Упадая в траву, сова настигает мышь,
беспричинно поскрипывают стропила.
В деревянном городе крепче спишь,
потому что снится уже только то, что было.
Пахнет свежей рыбой, к стене прилип
профиль стула, тонкая марля вяло
шевелится в окне; и луна поправляет лучом прилив,
как сползающее одеяло.

George Braque

Un oiseau s’envole,

Il rejette les nues comme un voile inutile,

Il n’a jamais craint la lumière,

Enfermé dans son vol,

Il n’a jamais eu d’ombre.

Coquilles des moissons brisées par le soleil.

Toutes les feuilles dans les bois dissent oui,

Ells ne savent dire que oui,

Toute question, toute réponse

Et la rosée coule au fond de ce oui.

Un home aux legers décrit le ciel d’amour.

Il en ressemble les merveilles

Comme des feuilles dans un bois,

Comme des oiseaux dans leurs ailes

Et des hommes dans le sommeil.

Paul Éluard