Դելիա Ելենա Սան-Մարկո- Delia Elena San-Marco

Have discovered Jorge Luis Borges recently. Am so impressed and touched by the works, that's why wanted this time to post one of his stories from the Dreamtigers.

Իրար հրաժեշտ տվեցինք Օնսեի խաչմերուկներից մեկում:

Դիմացի մայթից նորից նայեցի ձեզ. դուք էլ էիք շրջվել և ձեռքով ցտեսություն ասացիք:

Երեկոյան ժամը հինգն էր, մեր միջև անցնում էր ավտոմեքենաներից և մարդկանցից բաղկացած մի ամբողջ գետ. ինչպես իմանայի, որ այդ գետը տխուր Աքերոնն էր` անհաղթահարելին:

Այլևս իրար չտեսանք, իսկ մի տարի անց դուք արդեն վախճանվել էիք:

Իսկ հիմա ես որոնում եմ այդ հուշը և նայում եմ ձեզ ու մտածում, որ դուք կեղծում էիք, և որ հասարակ այդ հրաժեշտի տակ քողարկված էր անսահման բաժանումը:

Երեկ երեկոյան ընթրելուց հետո տնից դուրս չեկա, և այս ամբողջն հասկանալու համար վերընթերցեցի իր ուսուցչի շուրթերին դրած Պլատոնի վերջին դասը: Կարդացի` երբ մարմինը մեռնում է, հոգին կարող է հեռանալ:

Իսկ հիմա չգիտեմ, թե ճշմարտությունը որտեղ է, հետագա չոր մեկնաբանության, թե անմեղ հրաժեշտի մեջ:

Քանի որ, եթե ճիշտ է, թե հոգիները չեն մեռնում, ուրեմն չափազանց լավ է և այն, որ նրանց հրաժեշտը ընդգծված չի լինում:

Ցտեսություն ասել, նշանակում է բաժանումը ժխտել, այսինքն` այսօր բաժանվել խաղանք, բայց վաղն անպայման կտեսնվենք: Թեև իրենք իրենցով պատահական ու անցողիկ համարեն, մարդիկ ցտեսությունը հնարել են գիտակցելով, որ իրենք ինչ-որ ձևով անմահ են:

Դելիա, օրերից մի օր, չգիտեմ թե որ ափերին, մենք մեզ կհարցնենք, թե արդյոք ինչ-որ ժամանակ, ինչ-որ հարթավայրի կորած մի քաղաքում մենք` Բորխեսն ու Դելիան ենք եղել, թե ոչ:

Բորխես Խ.Լ.

We said goodbye at the corner of the Plaza del Once . From the other sidwalk I turned to look back; you too had turned, and you waved goodbye to me.
A river of vehicles and people were flowing between us. It was five o'clock on an ordinary afternoon. How was I to know that that river was Acheron the doleful, the insuperable?
We did not see each other again, and a year later you were dead.
And now I seek out that memory and look at it, and I think it was false, and that behind that trivial farewell was infinite separation.
Last night I stayed in after dinner and reread, in order to understand those things, the last teachings Plato put in his master's mouth. I read that the soul may escape when the flesh dies.
And now I do not know whether the truth is in the ominous subsequent interpretation, or in the unsuspecting farewell.
For if souls do not die, it is right that we should not make much of saying goodbye.
To say goodbye to each other is to deny separation. It is like saying "today we play at separating, but we will see each other tomorrow". Man invented farewell because he somehow knows that he is immortal, even though he may seem gratuitous and ephemeral.
Sometime, Delia, we will take up again - beside that river? - this uncertain dialogue, and we will ask each other if ever, in a city on a lost plain, we were Borges and Delia.

Borges J.L.