Վկան - The Witness

Գոմում, որը գրեթե ամբողջապես քարե նոր եկեղեցու շուքի տակ է, համեստորեն, ինչպես քուն որոնողը, մոխրագույն աչքերով և մոխրագույն մորուքով մի մարդ` անասունների հոտի մեջ պառկած, մահ է որոնում: Օրը` հավատարիմ ընդարձակ ու գաղտնի օրենքներին, տեղափոխում ու խառնում է այդ խղճուկ կացարանում գտնվող ստվերները: Դրսում` հերկված հողերն են և մեռած տերևներով լեփլեցուն մի խրամատ, իսկ անտառամուտի սև ցեխերում` գայլի ինչ-որ հետքեր: Մարդը քնում ու երազում է աշխարհից մոռացված: Աղոթքի կանչն արթնացնում է նրան: Անգլիայի թագավորություններում զանգակների ղողանջն արդեն երեկոյան սովորություններից մեկն է, բայց մարդը երեխա ժամանակ տեսել է Ուոդենի դեմքը, աստվածային սարսափն ու ցնծությունը, հռոմեական դրամներով և ծանր զգեստներով ծանրաբեռնված տախտակե բիրտ կուռքը, ձիերի, շների և գերիների ողջակիզումը: Մայրամուտից առաջ նա կմահանա, և նրա հետ կմեռնեն ու չեն վերադառնա հեթանոսական արարողության վերջին ու անմիջական պատկերները, և երբ այս սաքսոնը մեռնի, աշխարհը կդառնա փոքր-ինչ ավելի աղքատ: Տարածության մեջ կատարվող դեպքերը, որ հասնում են իրենց ավարտին, ինչ-որ մեկի մահով կարող են հիացնել մեզ, բայց ինչ-որ բան, կամ բաների անհամար մի թիվ, մեռնում է ամեն մի մղձավանջում: Հակառակ պարագայում պետք է գոյություն ունենա աստվածիմացների ենթադրած տիեզերական հիշողությունը: Ժամանակի մեջ եղել է մի օր, որ մարել են Քրիստոսին տեսնող վերջին աչքերը, Խունինի ճակատամարտն ու Հեղինեի սերը մի մարդու մահով են ավարտվել: Ինչ կմեռնի ինձ հետ, երբ մահանամ, աշխարհը ինչ պաթետիկ կամ փխրուն ձև կկորցնի. Մասեդոնի Ֆերնանդեսի ձայնը, կարմիր ձիու պատկերը` Սերանոյի և Չարկասի հողերում, ծծումբի ձողը մահակենու գրասեղանի դարակում:

Խ.Լ. Բորխես

In a stable that stands almost within the shadow of the new stone church a gray-eyed, gray-bearded man, stretched out amid the odors of the animals, humbly seeks death as one seeks for sleep. The day, faithful to vast secret laws, little by little shifts and mingles the shadows in the humble nook. Outside are the plowed fields and a deep ditch clogged with dead leaves and an occasional wolf track in the black earth at the edge of the forest. The man sleeps and dreams, forgotten. The angelus awakens him. By now the sound of the bells is one of the habits of evening in the kingdoms of England. But this man, as a child, saw the face of Woden, the holy dread and exultation, the rude wooden idol weighed down with Roman coins and heavy vestments, the sacrifice of horses, dogs, and prisoners. Before dawn he will die, and in him will die, never to return, the last eye-witness of those pagan rites; the world will be a little poorer when this Saxon dies.

Events far-reaching enough to people all space, whose end is nonetheless tolled when one man dies, may cause us wonder. But something, or an infinite number of things, dies in every death, unless the universe is possessed of a memory, as the theosophists have supposed.

In the course of time there was a day that closed the last eyes to see Christ. The battle of Junin and the love of Helen each died with the death of some one man. What will die with me when I die, what pitiful or perishable form will the world lose? The voice of Macedonio Fernandez? The image of a roan horse on the vacant lot at Serrano and Charcas? A bar of sulpher in the drawer of a mahogany desk?

J. L. Borges

The Ebony Tower

‘If only it could be’.

‘So many if only’s.’ He contracted his arm,held her a little closer. ‘It’s so ironic. You read about Tristan and Yseult. Lying in the forest with a sword between them. Those dotty old medieval people. All that nonsense about chastity. And then…’She pulled away and stood by the gatepost, four or five feet from him.

‘Please don’t cry.’

‘It’s all right, David. Just let me be a second.’ She said, ‘and please don’t say anything I understand.’

He searched for words, but found none; or none that explained him. Once again he felt hurtled forward-beyond the sex, the fancying, to where-her word-one glimpsed… and against that there rose a confrontation ha had once analysed, the focus of that same Pisanello masterpiece, not the greatest but perhaps the most haunting and mysterious in all European art, that had come casually up with the old man earlier that evening: the extraordinary averted and lost eyes of the patron saint of chivalry, the implacably resentful stare of the sacrificial and to-be-saved princess of Trebizond. She had Beth’s face now. He read meanings he had never seen before.

The slight figure of the girl cast as dragon turned, a small smile on her face. She held out a hand. ‘Shall we pretend this never happened?’

He took the hand and they began to walk back towards the house.

John Fowles

Le Pont Mirabeau - Mirabeau Bridge

Aimable Guillaume Apollinaire !!!!! Love this poem.

And of course dearest Marc Chagall's Homage to Apollinaire!!!!!

Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Et nos amours

Faut-il qu'il t'en souvienne

La joie venait toujours apres la peine

Vienne la nuit sonne l'heure

Les jours s'en vont je demeure

Les mains dans les mains restons face a face

Tandis que sous

Le pont de nos bras passe

Des eternels regards l'onde si lasse

Vienne la nuit sonne l'heure

Les jours s'en vont je demeure

L'amour s'en va comme cette eau courante

L'amour s'en va

Comme la vie est lente

Et comme l'Esperance est violente

Vienne la nuit sonne l'heure

Les jours s'en vont je demeure

Passent les jours et passent les semaines

Ni temps passe

Ni les amours reviennent

Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Vienne la nuit sonne l'heure

Les jours s'en vont je demeure

Under Mirabeau Bridge the river slips away
And lovers
Must I be reminded
Joy came always after pain

The night is a clock chiming
The days go by not I

We're face to face and hand in hand
While under the bridges
Of embrace expire
Eternal tired tidal eyes

The night is a clock chiming
The days go by not I

Love elapses like the river
Love goes by
Poor life is indolent
And expectation always violent

The night is a clock chiming
The days go by not I

The days and equally the weeks elapse
The past remains the past
Love remains lost
Under Mirabeau Bridge the river slips away

The night is a clock chiming
The days go by not I

Paulo Coelho- Պաուլո Կոելիո

'What is a warrior of light?'

'You already know that,' she replied with a smile. 'He is someone capable of

understanding the miracle of life, of fighting to the last for something he believes

in - and of hearing the bells that the waves set ringing on the seabed.'

A warrior of light carefully studies the position that he intends to conquer.

However difficult the objective, there is always a way of overcoming

obstacles. He seeks out alternative paths, he sharpens his sword, he tries to fill

his heart with the necessary perseverance to face the challenge.

But as he advances, the warrior realises that there are difficulties he had

not reckoned with.

If he waits for the ideal moment, he will never set off; he requires a touch

of madness to take the next step.

The warrior uses that touch of madness. For - in both love and war - it is

impossible to foresee everything.

A warrior of light respects the main teaching of the I Ching: 'To persevere is

favourable.'

He knows that perseverance is not the same thing as insistence. There are

times when battles go on longer than necessary, draining him of strength and

enthusiasm.

At such moments, the warrior thinks: 'A prolonged war finally destroys the

victors too.'

Then he withdraws his forces from the battlefield and allows himself a

respite. He perseveres in his desire, but knows he must wait for the best moment

to attack.

A warrior always returns to the fray. He never does so out of stubbornness,

but because he has noticed a change in the weather.

Լույսի ռազմիկը երբեք չի փոխում իր որոշումները:

Մինչև բուն գործողություններին անցնելը նա երկար խորհում է. գնահատում սեփական պատրաստվածության աստիճանը, պատասխանատվության չափն ու իր ուսուցչի նկատմամբ ունեցած պարտականությունը: Աշխատելով պահպանել հոգեկան հավասարակշռություն` նա մանրազնին քննում է ամեն մի քայլը այնպես, կարծես դրանից է կախված ամեն ինչ:Բայց այն պահին, երբ որոշումն արդեն կայեցված է, ռազմիկը շարժվում է առաջ առանց ետ նայելու: Նա այլևս չի կասկածում իր որոշման ճշմարտացիության մեջ, և անգամ այն ժամանակ, երբ հանգամանքները այնպես չեն դասավորվում, ինչպես ինքն էր նախատեսել, ռազմիկը իր ընտրած ուղուց երբեք չի շեղվում:Եվ եթե նրա որոշումը ճիշտ էր, ապա նա հաղթանակ է տանում մարտում, թեկուզև վերջինս տևի նախատեսվածից ավելի երկար: Իսկ եթե որոշումը սխալ էր, ապա նա կպարտվի և ստիպված կլինի սկսել ամենը սկզբից, բայց արդեն զինված դառը փորձով:Լույսի ռազմիկը մեկ անգամ սկսելով գնում է մինչև վերջ:

Ընկերները հարցնում են նրան, թե որտեղից է նա էներգիա ստանում:

“Անտեսանելի հակառակորդից”,- պատասխանում է նա:

Այս ժամանակ ընկերները հարցնում են նրան, այդ դեպքում ով է նա:

“Նա, ում անհնար է հաղթել”,- պատասխանում է ռազմիկը:

Դա կարող է լինել իր հասակակիցը, ով երբևէ մանկական կռվում հաղթեց իրեն, այն աղջնակը, ով տասնմեկ տարեկանում ասաց, որ նա իր դուրը չի գալիս, ուսուցիչը, ով նրան հիմար անվանեց: Հոգնելով և կորցնելով ուժերը` ռազմիկը հիշում է, որ այդ անտեսանելի հակառակորդը դեռևս չի տեսել իր քաջությունը:Ոչ, նա չի մտածում վրեժի մասին, քանզի անտեսանելի հակառակորդը այլևս իր կյանքի մասը չէ: Նա միայն մտածում է այն բանի մասին, թե ինչպես հասնել կատարելության, որպեսզի իր հաջողությունների մասին բամբասանքը տարածվի ողջ աշխարհով մեկ և հասնի այն մարդուն, ով վաղ անցյալում նրան ցավ է պատճառել:

Այս երեկվա ցավը ուժի աղբյուր է լույսի ռազմիկի համար:

Walt Whitman

Walt Whitman! Reading his poems makes once again rethink some questions and life plans!!! O Me! O Life!- a poem for all times!!!!!!!!!!!

O Me! O Life!

O Me! O life!... of the questions of these recurring;
Of the endless trains of the faithless--of cities fill'd with the
foolish;
Of myself forever reproaching myself, (for who more foolish than I,
and who more faithless?)
Of eyes that vainly crave the light--of the objects mean--of the
struggle ever renew'd;
Of the poor results of all--of the plodding and sordid crowds I see
around me;
Of the empty and useless years of the rest--with the rest me
intertwined;
The question, O me! so sad, recurring--What good amid these, O me, O life?

Answer.

That you are here--that life exists, and identity;
That the powerful play goes on, and you will contribute a verse.

To a Stranger

PASSING Stranger! You do not know how longingly I look upon you,

You must be he I was seeking, or she I was seeking, (it comes to me as of a dream),

I have somewhere surely lived a life of joy with you,

All is recall’d as we flit by each other, fluid, affectionate, chaste, matured,

You grew up with me, were a boy with me or a girl with me,

I ate with you and slept with you, your body has become not yours

only nor left my body mine only,

You give me the pleasure of your eyes, face, flesh, as we pass, you take

of my beard, breast, hands, in return,

I am not to speak to you, I am to think of you when I sit alone or wake

at night alone,

I am to wait, I do not doubt I am to meet you again,

I am to see to it that I do not lose you.