Ամեն ինչ վաղուց է ասված,

Խղճուկ երկու տողս կրկնության,

Չի հավակնում լինել հնչած,

Հոգու խորքից գրված:

Հարցն է սակայն հուզում միակ,

-Ի՞նչ եմ անում ես այստեղ, ու ՞ր եմ գնում,

Սեր իմ, կեսգիշերվա այս մթում,

Բաց երկնագույն մեղեդին է այն հնչում:

Ձայն տամ նրան,

Կշշնջա- ոչինչ չի կորում,

Ամենը վաղուց է ապրված:

Բայց եթե այդպես,

Ապա միգուցե չի էլ ծնվու ՞մ.

Այն ինչ կա, միշտ եղել է ու կլինի,

Եվ կեսգիշերվա այս խավարում,

Այն նույն մեղեդին է դեռ հնչում:

Սահմանին կանգնած` չգիտեմ, թե ո ՞ր կողմ նայեմ, ու ՞ր գնամ,

Թե հրեն, հունը տեսնեմ այն մաշված,

Որ թվում է անցավ ու բթացած:

Ամեն ինչ վաղուց է գրված,

Ու հիշողության կայծի նման

Ամեն անգամ կծակի, երբ

Կեսգիշերվա լուռ խորքում,

Հանկարծ կլսեմ մեղեդին` բաց երկնագույն:

Անցնում են օրեր` դանդաղ ու արագ,

Հիշում եմ ես ու չեմ հիշում,

Ասում են, թե սա էլ է անցնելու,

Բայց կարոտի ցավից ծնված`

Կրկին անգամ հարցն է հնչում,

-Ի ՞նչ եմ անում ես այստեղ, ու ՞ր եմ գնում,

Սեր իմ, կեսգիշերվա խոր մթում

Արդյո ՞ք այն երկնագույն մեղեդին է դեռ հնչում:

Ջ. Արկիմբոլդոն և մրգերով արքան

Ջուզեպպե Արկիմբոլդոն (1527 – 1593) իտալացի նկարիչ էր, ով հայտնի էր իր կրեատիվ դիմանկարներով, որոնք պատկերում էր ամբողջապես մրգերի, բանջարեղենների, ծաղիկների, ձկների և գրքերի օգնությամբ, այսինքն նա կտավի վրա այնպիսի դասավորվածությամբ էր նկարում այդ առարկաները, որ նրանք ստանում էին դիմանկարների տեսք:

Թեև Արկիմբոլդոյի կրոնական թեմաների աշխատաքները մոռացվել են ժամանակի ընթացքում, սակայն նրա տարօրինակ և յուրահատուկ դիմանկարները մինչ օրս էլ հիացմունք են պատճառում:

Արկիմբոլդոյի յուրատիպ աշխատանքները հայտնաբերվել են 20-իդ դարի սկզբին, այնպիսի սուրեալիստ նկարիչների կողմից, ինչպիսիններից էր Սալվադոր Դալին: Ցուցահանդեսը կոչվեց Արկիմբոլդոյի էֆեկտ, որը տեղի ունեցավ Պալացա Գրասիում (Վենետիկ 1987):

Արկիմբոլդոյի եզակի ստեղծարար ոճը մեծ ազդեցություն ունեցավ մի շարք նկարիչների համար և մինչ օրս էլ հիացնում է իր յուրատիպությամբ, սուրեալ երևակայությամբ և բարձր կրեատիվությամբ:

И, Бродский- Около океана, при свете свечи...

Около океана, при свете свечи; вокруг
поле, заросшее клевером, щавелем и люцерной.
Ввечеру у тела, точно у Шивы, рук,
дотянуться желающих до бесценной.
Упадая в траву, сова настигает мышь,
беспричинно поскрипывают стропила.
В деревянном городе крепче спишь,
потому что снится уже только то, что было.
Пахнет свежей рыбой, к стене прилип
профиль стула, тонкая марля вяло
шевелится в окне; и луна поправляет лучом прилив,
как сползающее одеяло.