Վկան - The Witness

Գոմում, որը գրեթե ամբողջապես քարե նոր եկեղեցու շուքի տակ է, համեստորեն, ինչպես քուն որոնողը, մոխրագույն աչքերով և մոխրագույն մորուքով մի մարդ` անասունների հոտի մեջ պառկած, մահ է որոնում: Օրը` հավատարիմ ընդարձակ ու գաղտնի օրենքներին, տեղափոխում ու խառնում է այդ խղճուկ կացարանում գտնվող ստվերները: Դրսում` հերկված հողերն են և մեռած տերևներով լեփլեցուն մի խրամատ, իսկ անտառամուտի սև ցեխերում` գայլի ինչ-որ հետքեր: Մարդը քնում ու երազում է աշխարհից մոռացված: Աղոթքի կանչն արթնացնում է նրան: Անգլիայի թագավորություններում զանգակների ղողանջն արդեն երեկոյան սովորություններից մեկն է, բայց մարդը երեխա ժամանակ տեսել է Ուոդենի դեմքը, աստվածային սարսափն ու ցնծությունը, հռոմեական դրամներով և ծանր զգեստներով ծանրաբեռնված տախտակե բիրտ կուռքը, ձիերի, շների և գերիների ողջակիզումը: Մայրամուտից առաջ նա կմահանա, և նրա հետ կմեռնեն ու չեն վերադառնա հեթանոսական արարողության վերջին ու անմիջական պատկերները, և երբ այս սաքսոնը մեռնի, աշխարհը կդառնա փոքր-ինչ ավելի աղքատ: Տարածության մեջ կատարվող դեպքերը, որ հասնում են իրենց ավարտին, ինչ-որ մեկի մահով կարող են հիացնել մեզ, բայց ինչ-որ բան, կամ բաների անհամար մի թիվ, մեռնում է ամեն մի մղձավանջում: Հակառակ պարագայում պետք է գոյություն ունենա աստվածիմացների ենթադրած տիեզերական հիշողությունը: Ժամանակի մեջ եղել է մի օր, որ մարել են Քրիստոսին տեսնող վերջին աչքերը, Խունինի ճակատամարտն ու Հեղինեի սերը մի մարդու մահով են ավարտվել: Ինչ կմեռնի ինձ հետ, երբ մահանամ, աշխարհը ինչ պաթետիկ կամ փխրուն ձև կկորցնի. Մասեդոնի Ֆերնանդեսի ձայնը, կարմիր ձիու պատկերը` Սերանոյի և Չարկասի հողերում, ծծումբի ձողը մահակենու գրասեղանի դարակում:

Խ.Լ. Բորխես

In a stable that stands almost within the shadow of the new stone church a gray-eyed, gray-bearded man, stretched out amid the odors of the animals, humbly seeks death as one seeks for sleep. The day, faithful to vast secret laws, little by little shifts and mingles the shadows in the humble nook. Outside are the plowed fields and a deep ditch clogged with dead leaves and an occasional wolf track in the black earth at the edge of the forest. The man sleeps and dreams, forgotten. The angelus awakens him. By now the sound of the bells is one of the habits of evening in the kingdoms of England. But this man, as a child, saw the face of Woden, the holy dread and exultation, the rude wooden idol weighed down with Roman coins and heavy vestments, the sacrifice of horses, dogs, and prisoners. Before dawn he will die, and in him will die, never to return, the last eye-witness of those pagan rites; the world will be a little poorer when this Saxon dies.

Events far-reaching enough to people all space, whose end is nonetheless tolled when one man dies, may cause us wonder. But something, or an infinite number of things, dies in every death, unless the universe is possessed of a memory, as the theosophists have supposed.

In the course of time there was a day that closed the last eyes to see Christ. The battle of Junin and the love of Helen each died with the death of some one man. What will die with me when I die, what pitiful or perishable form will the world lose? The voice of Macedonio Fernandez? The image of a roan horse on the vacant lot at Serrano and Charcas? A bar of sulpher in the drawer of a mahogany desk?

J. L. Borges

The Ebony Tower

‘If only it could be’.

‘So many if only’s.’ He contracted his arm,held her a little closer. ‘It’s so ironic. You read about Tristan and Yseult. Lying in the forest with a sword between them. Those dotty old medieval people. All that nonsense about chastity. And then…’She pulled away and stood by the gatepost, four or five feet from him.

‘Please don’t cry.’

‘It’s all right, David. Just let me be a second.’ She said, ‘and please don’t say anything I understand.’

He searched for words, but found none; or none that explained him. Once again he felt hurtled forward-beyond the sex, the fancying, to where-her word-one glimpsed… and against that there rose a confrontation ha had once analysed, the focus of that same Pisanello masterpiece, not the greatest but perhaps the most haunting and mysterious in all European art, that had come casually up with the old man earlier that evening: the extraordinary averted and lost eyes of the patron saint of chivalry, the implacably resentful stare of the sacrificial and to-be-saved princess of Trebizond. She had Beth’s face now. He read meanings he had never seen before.

The slight figure of the girl cast as dragon turned, a small smile on her face. She held out a hand. ‘Shall we pretend this never happened?’

He took the hand and they began to walk back towards the house.

John Fowles

Le Pont Mirabeau - Mirabeau Bridge

Aimable Guillaume Apollinaire !!!!! Love this poem.

And of course dearest Marc Chagall's Homage to Apollinaire!!!!!

Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Et nos amours

Faut-il qu'il t'en souvienne

La joie venait toujours apres la peine

Vienne la nuit sonne l'heure

Les jours s'en vont je demeure

Les mains dans les mains restons face a face

Tandis que sous

Le pont de nos bras passe

Des eternels regards l'onde si lasse

Vienne la nuit sonne l'heure

Les jours s'en vont je demeure

L'amour s'en va comme cette eau courante

L'amour s'en va

Comme la vie est lente

Et comme l'Esperance est violente

Vienne la nuit sonne l'heure

Les jours s'en vont je demeure

Passent les jours et passent les semaines

Ni temps passe

Ni les amours reviennent

Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Vienne la nuit sonne l'heure

Les jours s'en vont je demeure

Under Mirabeau Bridge the river slips away
And lovers
Must I be reminded
Joy came always after pain

The night is a clock chiming
The days go by not I

We're face to face and hand in hand
While under the bridges
Of embrace expire
Eternal tired tidal eyes

The night is a clock chiming
The days go by not I

Love elapses like the river
Love goes by
Poor life is indolent
And expectation always violent

The night is a clock chiming
The days go by not I

The days and equally the weeks elapse
The past remains the past
Love remains lost
Under Mirabeau Bridge the river slips away

The night is a clock chiming
The days go by not I

Paulo Coelho- Պաուլո Կոելիո

'What is a warrior of light?'

'You already know that,' she replied with a smile. 'He is someone capable of

understanding the miracle of life, of fighting to the last for something he believes

in - and of hearing the bells that the waves set ringing on the seabed.'

A warrior of light carefully studies the position that he intends to conquer.

However difficult the objective, there is always a way of overcoming

obstacles. He seeks out alternative paths, he sharpens his sword, he tries to fill

his heart with the necessary perseverance to face the challenge.

But as he advances, the warrior realises that there are difficulties he had

not reckoned with.

If he waits for the ideal moment, he will never set off; he requires a touch

of madness to take the next step.

The warrior uses that touch of madness. For - in both love and war - it is

impossible to foresee everything.

A warrior of light respects the main teaching of the I Ching: 'To persevere is

favourable.'

He knows that perseverance is not the same thing as insistence. There are

times when battles go on longer than necessary, draining him of strength and

enthusiasm.

At such moments, the warrior thinks: 'A prolonged war finally destroys the

victors too.'

Then he withdraws his forces from the battlefield and allows himself a

respite. He perseveres in his desire, but knows he must wait for the best moment

to attack.

A warrior always returns to the fray. He never does so out of stubbornness,

but because he has noticed a change in the weather.

Լույսի ռազմիկը երբեք չի փոխում իր որոշումները:

Մինչև բուն գործողություններին անցնելը նա երկար խորհում է. գնահատում սեփական պատրաստվածության աստիճանը, պատասխանատվության չափն ու իր ուսուցչի նկատմամբ ունեցած պարտականությունը: Աշխատելով պահպանել հոգեկան հավասարակշռություն` նա մանրազնին քննում է ամեն մի քայլը այնպես, կարծես դրանից է կախված ամեն ինչ:Բայց այն պահին, երբ որոշումն արդեն կայեցված է, ռազմիկը շարժվում է առաջ առանց ետ նայելու: Նա այլևս չի կասկածում իր որոշման ճշմարտացիության մեջ, և անգամ այն ժամանակ, երբ հանգամանքները այնպես չեն դասավորվում, ինչպես ինքն էր նախատեսել, ռազմիկը իր ընտրած ուղուց երբեք չի շեղվում:Եվ եթե նրա որոշումը ճիշտ էր, ապա նա հաղթանակ է տանում մարտում, թեկուզև վերջինս տևի նախատեսվածից ավելի երկար: Իսկ եթե որոշումը սխալ էր, ապա նա կպարտվի և ստիպված կլինի սկսել ամենը սկզբից, բայց արդեն զինված դառը փորձով:Լույսի ռազմիկը մեկ անգամ սկսելով գնում է մինչև վերջ:

Ընկերները հարցնում են նրան, թե որտեղից է նա էներգիա ստանում:

“Անտեսանելի հակառակորդից”,- պատասխանում է նա:

Այս ժամանակ ընկերները հարցնում են նրան, այդ դեպքում ով է նա:

“Նա, ում անհնար է հաղթել”,- պատասխանում է ռազմիկը:

Դա կարող է լինել իր հասակակիցը, ով երբևէ մանկական կռվում հաղթեց իրեն, այն աղջնակը, ով տասնմեկ տարեկանում ասաց, որ նա իր դուրը չի գալիս, ուսուցիչը, ով նրան հիմար անվանեց: Հոգնելով և կորցնելով ուժերը` ռազմիկը հիշում է, որ այդ անտեսանելի հակառակորդը դեռևս չի տեսել իր քաջությունը:Ոչ, նա չի մտածում վրեժի մասին, քանզի անտեսանելի հակառակորդը այլևս իր կյանքի մասը չէ: Նա միայն մտածում է այն բանի մասին, թե ինչպես հասնել կատարելության, որպեսզի իր հաջողությունների մասին բամբասանքը տարածվի ողջ աշխարհով մեկ և հասնի այն մարդուն, ով վաղ անցյալում նրան ցավ է պատճառել:

Այս երեկվա ցավը ուժի աղբյուր է լույսի ռազմիկի համար:

Walt Whitman

Walt Whitman! Reading his poems makes once again rethink some questions and life plans!!! O Me! O Life!- a poem for all times!!!!!!!!!!!

O Me! O Life!

O Me! O life!... of the questions of these recurring;
Of the endless trains of the faithless--of cities fill'd with the
foolish;
Of myself forever reproaching myself, (for who more foolish than I,
and who more faithless?)
Of eyes that vainly crave the light--of the objects mean--of the
struggle ever renew'd;
Of the poor results of all--of the plodding and sordid crowds I see
around me;
Of the empty and useless years of the rest--with the rest me
intertwined;
The question, O me! so sad, recurring--What good amid these, O me, O life?

Answer.

That you are here--that life exists, and identity;
That the powerful play goes on, and you will contribute a verse.

To a Stranger

PASSING Stranger! You do not know how longingly I look upon you,

You must be he I was seeking, or she I was seeking, (it comes to me as of a dream),

I have somewhere surely lived a life of joy with you,

All is recall’d as we flit by each other, fluid, affectionate, chaste, matured,

You grew up with me, were a boy with me or a girl with me,

I ate with you and slept with you, your body has become not yours

only nor left my body mine only,

You give me the pleasure of your eyes, face, flesh, as we pass, you take

of my beard, breast, hands, in return,

I am not to speak to you, I am to think of you when I sit alone or wake

at night alone,

I am to wait, I do not doubt I am to meet you again,

I am to see to it that I do not lose you.

Federico Garcia Lorca -Ֆեդերիկո Գարսիա Լորկա

This time let's read Federico Garcia Lorca in Armenian and English, the armenian translation is just fantastic. And of course S. Dali's painting of the invisible Afghan with the apparition on the beach of face of Garcia Lorca in the form of fruit dish with three figs as a surrealistic view of the poet full of symbols.

Գիշերային մեղեդի

Մեռած տերևներն

ինձ ահ են բերում,

ահը դաշտերի

ցողերով լցված:

Կքնեմ հիմա,

ու թե չարթնացնես,

սիրտս քո կողքին

կգտնես սառած:

Այն ով է, սերն է

իր հեռվից կանչում,

սեր իմ, քամին է

դուրսը հառաչում:

Մանյակները քո

հյուսել եմ լույսից,

ինձ ուր ես լքում

այս ճամփից առաջ.

թե գնաս, պիտի

թռչնակն իմ լացի,

գինի չդառնա

խաղողս կանաչ:

Այն ով է, սերն է

իր հեռվից կանչում,

սեր իմ, քամին է

դուրսը հառաչում:

Դու չես իմանա, ձյունե իմ թիթեռ,

քեզ է երազվում

լուսայգն իմ արթուն,

երբ անձրևն այսպես

թափվում է անվերջ,

և չոր ճյուղերից

բներն են կաթում:

Այն ով է, սերն է

իր հեռվից կանչում,

սեր իմ, քամին է

դուրսը հառաչում:

Բախում

Ոչ դու, ոչ էլ ես

չենք ուզում արդեն

հանդիպել իրար:

Դու... արդեն գիտես, թե ինչի համար:

Այնքան անդարձ եմ սիրել ես նրան:

Դու առաջ գնա քո նույն կածանով:

Իմ ձեռնափերին

դեռ հին մեխերի

վերքերն են նվում:

Տեսնում ես, ոնց եմ

ես արնաքամվում:

Էլ ետ մի նայիր,

գնա դանդաղ ու

Սուրբ Կաետանին

աղոթիր ինձ պես,

որ էլ չենք ուզում

հանդիպել իրար

ոչ դու, ոչ էլ ես:

Հրաժեշտ

Երբ ես մեռնեմ,

բացեք դուռը պատշգամբիս:

Նարինջներ է տղան ուտում:

(Տեսնում եմ իմ պատշգամբից):

Հնձվորն է իր արտը հնձում

(Զգում եմ իմ պատշգամբից):

Երբ ես մեռնեմ,

բացեք դուռը պատշգամբիս:

Farewell

 If I am dying,  

leave the balcony open.  

The child is eating an orange. 

(From my balcony, I see him.)   

The reaper is reaping the barley. 

 (From my balcony, I hear him.)  

 If I am dying,  leave the balcony open.

   
Tune of first desire
In the green morning I wanted to be a heart. 
A heart.  
And in the ripe evening  I wanted to be a nightingale. 
A nightingale.   
(Soul,   turn orange-colored.   
Soul,   turn into the color of love.)  
 In the vivid morning  I wanted to be myself.  
A heart.   
And at the evening's end   I wanted to be my voice.   
A nightingale.   
Soul,   turn orange-colored.   
Soul,   turn into the color of love.       
                    

Դելիա Ելենա Սան-Մարկո- Delia Elena San-Marco

Have discovered Jorge Luis Borges recently. Am so impressed and touched by the works, that's why wanted this time to post one of his stories from the Dreamtigers.

Իրար հրաժեշտ տվեցինք Օնսեի խաչմերուկներից մեկում:

Դիմացի մայթից նորից նայեցի ձեզ. դուք էլ էիք շրջվել և ձեռքով ցտեսություն ասացիք:

Երեկոյան ժամը հինգն էր, մեր միջև անցնում էր ավտոմեքենաներից և մարդկանցից բաղկացած մի ամբողջ գետ. ինչպես իմանայի, որ այդ գետը տխուր Աքերոնն էր` անհաղթահարելին:

Այլևս իրար չտեսանք, իսկ մի տարի անց դուք արդեն վախճանվել էիք:

Իսկ հիմա ես որոնում եմ այդ հուշը և նայում եմ ձեզ ու մտածում, որ դուք կեղծում էիք, և որ հասարակ այդ հրաժեշտի տակ քողարկված էր անսահման բաժանումը:

Երեկ երեկոյան ընթրելուց հետո տնից դուրս չեկա, և այս ամբողջն հասկանալու համար վերընթերցեցի իր ուսուցչի շուրթերին դրած Պլատոնի վերջին դասը: Կարդացի` երբ մարմինը մեռնում է, հոգին կարող է հեռանալ:

Իսկ հիմա չգիտեմ, թե ճշմարտությունը որտեղ է, հետագա չոր մեկնաբանության, թե անմեղ հրաժեշտի մեջ:

Քանի որ, եթե ճիշտ է, թե հոգիները չեն մեռնում, ուրեմն չափազանց լավ է և այն, որ նրանց հրաժեշտը ընդգծված չի լինում:

Ցտեսություն ասել, նշանակում է բաժանումը ժխտել, այսինքն` այսօր բաժանվել խաղանք, բայց վաղն անպայման կտեսնվենք: Թեև իրենք իրենցով պատահական ու անցողիկ համարեն, մարդիկ ցտեսությունը հնարել են գիտակցելով, որ իրենք ինչ-որ ձևով անմահ են:

Դելիա, օրերից մի օր, չգիտեմ թե որ ափերին, մենք մեզ կհարցնենք, թե արդյոք ինչ-որ ժամանակ, ինչ-որ հարթավայրի կորած մի քաղաքում մենք` Բորխեսն ու Դելիան ենք եղել, թե ոչ:

Բորխես Խ.Լ.

We said goodbye at the corner of the Plaza del Once . From the other sidwalk I turned to look back; you too had turned, and you waved goodbye to me.
A river of vehicles and people were flowing between us. It was five o'clock on an ordinary afternoon. How was I to know that that river was Acheron the doleful, the insuperable?
We did not see each other again, and a year later you were dead.
And now I seek out that memory and look at it, and I think it was false, and that behind that trivial farewell was infinite separation.
Last night I stayed in after dinner and reread, in order to understand those things, the last teachings Plato put in his master's mouth. I read that the soul may escape when the flesh dies.
And now I do not know whether the truth is in the ominous subsequent interpretation, or in the unsuspecting farewell.
For if souls do not die, it is right that we should not make much of saying goodbye.
To say goodbye to each other is to deny separation. It is like saying "today we play at separating, but we will see each other tomorrow". Man invented farewell because he somehow knows that he is immortal, even though he may seem gratuitous and ephemeral.
Sometime, Delia, we will take up again - beside that river? - this uncertain dialogue, and we will ask each other if ever, in a city on a lost plain, we were Borges and Delia.

Borges J.L.

The Bridge

Wanted to post one of my most favorite short stories of Franz Kafka called The Bridge. May seem a bit surreal, but so perfectly expresses the feelings and perceptions that are not strange to me and to a lot of people I guess! And of course Carl Köhler's woodblock print of F. Kafka that says a lot about the great master of literature of the XX century!

I was stiff and cold, I was a bridge, I lay across an abyss. My toes dug deep on one side, my hands on the other, I had sunk my teeth into crumbling clay. The tails of my coat fluttered at my sides. The icy trout stream roared below me. No tourist strayed to these rugged heights, the bridge was not yet marked on any map. Thus I lay and waited; I had to wait. Without collapsing, no bridge , once erected, can cease to be a bridge. Once, toward evening, whether it was first or thousandth I cannot tell, my thoughts were always confused and always going round in circles-towards evening in the summer, with the roar of the stream now deeper, I heard human footsteps. Come to me, to me. Stretch yourself bridge, prepare yourself, girder without rail, bear the one entrusted to you, steady unobtrusively his uncertain steps, but if he stubbles, show your mettle and like a mountain god hurl him to the other side. He came, he tapped me with the iron spike of his stick, with which he then lifted my coat-tails and folded them about me, he plunged his spike into my bushy hair and let it rest there for quite some time, doubtlessly gazing all around him. But then - I was just following him in reverie over mountain and valley- he jumped with both feet onto the middle of my body. I shuddered with wild pain, utterly uncomprehending. Who was it? A child? A gymnast? A daredevil? A suicide? A tempter? An annihilator? And I turned over to look at him. A bridge turns over! I had not yet fully turned, when I began to fall; I fell and in a moment I was ripped apart and impaled on the sharp stones that had always gazed so peacefully up at me out of the raging waters.

Franz Kafka

Translated by Richard Stokes

Vivre avec toi...

Wanted to post one of the poems I wrote in French last summer! Was really impressed by Marina Zvetaeva' poems and Edward Munch's painting!

Je voudrais vivre avec toi,

Dans une petite maison au bord de la mer,

Et la mer nous chanterait tranquillement

Ses chansons simples d'amour.

Et nous dancerions les soirs

Sous les sons calmes de la mer,

Et puis nous ecririons sur le sable

Les mots simples d'amour.

Et tu me ferais un bouquet de fleurs des champs

Dont le parfum resterait sur tes mains et dans mon coeur,

Et puis le long baiser tres passione,

Et encore- les mots simples d'amour.

Et puis les crepuscules gris,

Le vent calme,

Les etoiles dans le ciel pur,

Et bientot la nuit tomberait.

Tu m'embrasserais tres doucement,

Et me chaufferais dans tes bras forts,

Et moi, je caresserais silencieusement ton corps tiede

Avec mes cheveux sombres.

A Marc Chagall

Such a nice poem to Marc Chagall by Paul Eluard, who has written so many poems to different modern artists expressing in some sort of surreal words and phrases the way the greatest artists perceived, felt, lived and depictured the reality beyond!

Ane ou vache coque ou cheval
Jusqu'à la peau d'un violon
Homme chanteur un seul oiseau
Danseur agile avec sa femme

Couple trempé dans son printemps

L'or de l'herbe le plomb du ciel
Séparés par les flammes bleues
De la santé de la rosèe
Le sang s'irise le coeur tinte

Un couple le premier reflet

Et dans un souterrain de neige
La vigne opulente dessine
Un visage aux lèvres de lune
Qui n'a jamais dormi la nuit।

Paul Éluard

Donkey or cow, cockerel or horse
On to the skin of a violin
A singing man a single bird
An agile dancer with his wife

A couple drenched in their youth

The gold of the grass lead of the sky
Separated by azure flames
Of the health-giving dew
The blood glitters the heart rings

A couple the first reflection

And in a cellar of snow
The opulent vine draws
A face with lunar lips
That never slept at night।

Paul Eluard

Корова осел петух или конь
И вот уже скрипки живая плоть
Человек одинокая птица певец
Проворный танцор со своей женой

Чета окунувшаяся в весну

Золото трав неба свинец
Разделенные синим огнем
Огнем здоровья огнем росы
И кровь смеется и сердце звенит

Чета самый первый блик

А в подземелье снежном
Гроздь винограда чертит
Лунные губы лицо
Никогда не спавшее ночью.

Поль Элюар